تاریخ جهان؟ یا تاریخ اروپا؟

زمانی که در جامعه ای مفهوم «غرب شناسی» به معنای علمی کلمه وجود نداشته باشد، غالب افراد آن جامعه یا به سمت «غرب زده گی» رهسپار میگردند، یا به سمتی میروند که «از غرب زده» میشوند؛چه چیزی تعدیل بخش این افراط و تفریط است؟
اگر بر این باور باشیم که علم تاریخ با اتکا به ظرفیت های نظری خود دارای پتانسیل هایی برای «شناخت علمی انسان» است، آنگاه باید بپرسیم که علم تاریخ با چه رهیافت و رویکردی به شناخت علمی انسان میپردازد و شناخت حاصل شده از این رهیافت تا چه اندازه اعتبار دارد؟ ارائه تعریفی جامع و مانع از علم تاریخ کاری است دشوار، اما به گمان نگارنده «علم تاریخ، علمی است که به شناخت علمی فرایند تحول مفاهیم و ساختار های اجتماعی انسان ها میپردازد که امکان فهم تحولات این مفاهیم و ساختار های اجتماعی وابسته به در کانتکست زمان قرار گرفتن آنهاست»
بنابراین «آغازیدن» غرب شناسی بر عهده علم تاریخ است، چرا که تاریخ با نگاه ژرف و جامع خود موارد و مفاهیم تمدن ساز فرهنگ غرب را در بافتی زمانی قرار میدهد و با مطالعه منظم دگرگونی ها و تحولات ساختار های اجتماعی مغرب زمین، شناختی تاریخی را به ارمغان می آورد، این شناخت «ناب» است، چرا که «آغاز» و «انجام» را در بر دارد. تاریخ مغرب زمین شایسته و بایسته ی مطالعه و تفکر و پژوهیدن است، زیرا وجوه مختلف تمدن غرب، در سرتاسر دنیا پراکنده شده اند و ما تا زمانی که نتوانیم غرب را بشناسیم، از برقراری ارتباطی منطقی و اخذ سیاست هایی عاقلانه در رویارویی با آن عاجز خواهیم بود. بنابراین محدود شدن عنوان سرفصل های درسی تاریخ جهان به سرفصل های درسی تاریخ اروپا در دپارتمان های تاریخ جهان کشورمان از اهمیتی جدی برخوردار است، چرا که جامعه امروز ما بیش از آنکه نیازمند شناخت تاریخ مردم آفریقا باشد، نیازمند شناخت غرب است.