نمونه‌هایی از گروش غیریهودی‌تباران به یهودیت در جهان باستان

یهودیت دینی غیر تبلیغی است و به طور معمول داشتن تبار یهودی دلیل بر یهودی‌بودن یا نبودن یک فرد می‌باشد. از همین‌رو گروِش به دیانت یهودی در طول تاریخ بسیار به‌ندرت دیده شده‌است. با توجه به تنوع نژادی امروزی یهودیان و همچنین وجود دولت‌های یهودی با سابقه غیر یهود این پرسش مطرح می‌شود که آیا این قاعده همواره رعایت شده‌است؟ نمونه‌هایی منحصر به فرد از پیوستن به این دیانت کهن در تاریخ دیده شده‌است. در این مقاله سعی شده‌است به سه نمونه از این گروش‌ها به دیانت یهودی در عصر باستان پرداخته شود: پادشاهی آدیابن (در حدود کردستان عراق کنونی، در مرزهای ایران و ترکیه) ، خزرستان (در شمال قفقاز و فاصلة میان دریای مازندران با دریای سیاه) و در میان خاندان حمیری یمن.
آدیابن دولتی خودمختار بود که در اوایل قرن یکم میلادی دین یهودیت را به عنوان مذهب رسمی پذیرفت و تا حدود صد سال پس از آن که رومی‌ها این دولت را سرنگون‌ساختند ، یهودیت همچنان مذهب رسمی آنان بود. خاندان حمیری یمن دودمان حاکم قدیمی یمن بود که در قرن چهارم میلادی به یهودیت گرویدند و تا سدة ششم میلادی که مسیحیان حبشی یمن را فتح نمودند، یهودیت همچنان دین حاکمان این سرزمین بود. و سرانجام خزرها که مردمانی بدوی و آلتایی‌تبار بودند. آنان در قرن هشتم میلادی یهودیت را به عنوان دین رسمی خزرستان پذیرفتند و تا فروپاشی این کشور در قرن دهم میلادی، دست‌کم اسماً بر این دین بودند.
واژگان کلیدی: یهودیت، حمیری، آدیابن، خزر، تاریخ یمن