تاریخ در تلگرام!

بی شک، دانش تاریخ در طول زمان، بیش ترین آسیب را نسبت به دیگر دانش ها دیده است و بیش ترین آسیب از سوی کسانی بوده که این دانش را دست کم گرفته اند و ساده و در دسترس دیده اند. آن ها متوجه نبوده اند که برای تاریخ نگاری، نیاز به دانش اندوزی در این رشته دارند و نمی دانسته اند تاریخ نیز مثل دیگر رشته ها پیش نیازهایی دارد.
امروز، شاهد ضربه های زیادی هستیم که شبه محققان با مطالب شبه تحقیقیشان در تلگرام به دانش تاریخ می زنند، از کپی پیست ها و مستند کردن برای درست نمایی مطالب تاریخی غلط در تلگرام که بگذریم می بینیم بعضی هم قصدشان خیر است. دانش آموخته دانشگاه ها هستند و چه بسا تجربه تحصیل در رشته های علوم انسانی را هم دارند؛ ولی نمی دانند که روش تحقیق در تاریخ با روش تحقیقی که در رشته خودشان گذرانده اند متفاوت است. مطلبی را تولید می کنند و می خواهند ارجاع بدهند؛ ولی تلگرام، ظرفیت زیرنویس زدن و گنجایش مطلب طولانی را ندارد. مردم هم وقت زیادی ندارند. در این شرایط است که ارجاعات بیست تایی باید به سه تا چهار تا کاهش پیدا کند و در این صورت، کار هم حساس تر می شود. در بین این منابع انگشت شمار، می بینیم که ارجاع به کتاب های ذبیح الله منصوری زیاد دیده می شود. اگر هم کسی تذکر بدهد می گویند: منصوری آدم بدی نبود، زحمت کش بود.
ما بر سر خانه اول بازگشته ایم، انگار نه انگار که اثری به نام دیدار با ذبیح الله منصوری منتشر شده و انگار که منتقدان، سال ها درباره او روشن گری نکرده اند.
از سلیقه ها در خوبی و بدی افراد که بگذریم و این که آثار منصوری، تالیف بود یا ترجمه، بدیهی است که در تحقیق میان ترم در دوره کارشناسی هم، مثلا درباره زندگی ملاصدرا باید به منابع عصر او ارجاع داد نه اثر منصوری که هم عصر ماست و از این گذشته، کتاب منصوری در رده داستان های تاریخی قرار می گیرد و تاریخ نگار نمی تواند به کتاب داستانی ارجاع بدهد.