دوستدار ایران زمین

جامعه علمی تاریخ پژوهان کشور دیروز ١٦ مهرماه ١٣٩٦ در سوگ مردی دانشمند ، مورخی صاحبنام وخوشنام به سوگ نشستند . دکتر جعفری مذهب از اعضای هیئت علمی سازمان اسناد و کتابخانه ملی در ناباوری از میان ما رفتند . حقیر همیشه دانش آموز در چند سال اخیر به علت مراجعات به سازمان اسناد، برای کارهای پژوهشی و انجام رساله کارشناسی ارشد ودکتری با ایشان آشنا شده بودم . وهمیشه صراحت لهجه و صادق بودن این بزرگوار برایم الگو بود و نصایح علمی و نوع نگاه ایشان به ایران ، نکات پژوهشی فراوانی داشت که شوربختانه از سوی بزرگان فرهنگ کشور نادیده گرفته شد . یادم می آید دو سال پیش در گفت گویی یکساعته در نمایشگاه کتاب تهران ، استاد جعفری مذهب از موج ایجادشده برای نوشتن مقالات علمی پژوهشی انتقاد فراوانی داشتند و از اینکه پژوهشگران تاریخ و ایران شناسی ، کوشش لازم را ندارند بسیار گله مند بودند. وجالب اینکه همیشه به من توصیه می کردند دانشجوی تاریخ باید ایرانگرد هم باشد و بسیار تاکید می کردند که یک تاریخ پژوه باید جسارت وشجاعت کافی برای طرح موضوعات پژوهشی و انجام آن را دارا باشد . افسوس ما قدر این گوهر ها را نمی دانیم و متبحریم در برگزاری بزرگداشت ها و همایش هادر پس از درگذشت آنها ، سوالی مطرح می شود که چرا دانشگاه ها و به خصوص گروه های تاریخ و ایران شناسی کشور از پتانسیل علمی ایشان در زمان حیات، استفاده نکردند ؟
دیدار آخر با استاد اواخر اسفند ٩٥ در کتابخانه وزارت امورخارجه اتفاق افتاد ، مثل همیشه و شاداب و بذله گو بودند .
توصیه می کنم دوستان وپژوهشگران تاریخ کشور ،روزگاری اگر فرصت کردند واز مقاله نویسی های مجلات علمی پژوهشی خود فارغ شدند حتما فیلم سخنرانی ایشان در بزرگداشت دکتر خیراندیش که در آبان ١٣٩٣ به همت پژوهشکده تاریخ اسلام برگزار شد راببینند.
یادشان گرامی باد
.
.
.

آنکه پای از سر نخوت ننهادی بر خاک
عاقبت خاک شد و خلق به دو می‌گذرند
کاشکی قیمت انفاس بدانندی خلق
تا دمی چند که ماندست غنیمت شمرند
گل بیخار میسر نشود در بستان
گل بیخار جهان مردم نیکو سیرند
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند