ای لنین، ای فرشته رحمت!

در طی سالیان طولانی، ایرانیان به اندازه ای از نفوذ و دخالت بی حد و حصر دو دولت استعماری انگلستان و روسیه در امور داخلی خود عاجز و ناراحت بودند که رسیدن اخبار انقلاب در روسیه ، سرنگونی حکومت تزارها و وعده های شیرین و بزرگ لنین (رهبر انقلاب) در میان آنها شوق و ذوق غیرقابل توصیفی به وجود آورده بود.
ملک الشعرای بهار ادعا می کرد: «دو دشمن از دو سو ریسمانی به گلوی کسی انداختند که او را خفه کنند. هرکدام یک سر ریسمان را گرفته می‌کشیدند و آن بدبخت در میان تقلا می‌کرد، آنگاه یکی از آن دو خصم یک سر ریسمان را‌‌‌‌رها کرد و گفت: ای بیچاره من با تو برادرم و مرد بدبخت (ایران) نجات یافت. آن مرد که ریسمان گلوی ما را‌‌‌‌رها کرده لنین است»
و عارف قزوینی در وصف او و رفتارهای خشن و انقلابی او می سرود:
ای لنین ‌ای فرشته رحمت
قدمی رنجه کن تو بی‌زحمت
تخم چشم من آشیانه توست
پس کَرَم کن که خانه خانۀ ‌توست
یا خرابش بکن و یا آباد
رحمت حق به امتحان تو باد!

تنها گذشت زمان ثابت کرد فاصله میان «بهشت سوسیالیستی» و «اردوگاههای کار اجباری در ماگادان» به کوتاهی پاره شدن یک توهم است.