ستون سنگی رامجرد

در اردی‌بهشت ماهِ سالِ ۱۳۴۵ همزمان با اجرایِ عملیّاتِ ساختِ سدِّ نوینِ درودزن، دانشگاهِ شیراز گروهی را برای کاوشهایِ باستان‌شناسی و نیز نجاتِ آثارِ در معرضِ خطر در چند جایگاهِ تاریخی به سرپرستی ماری‌بی.نیکول به منطقه‌ی درودزن اعزام کرد که تلاش و پژوهشهایِ این گروه هر چند در مدت زمانِ اندک، دست‌آوردهایِ ارزنده‌ای در برداشت. یکی از آثار به‌دست آمده توسط هیئتِ اعزامیِ دانشگاهِ شیراز ستونِ سنگی مدَوّری است که در حوالیِ میدانِB در کاوشهایِ مربوطه به دست آمد. این استوانه سنگی که امروزه زینت بخشِ موزه‌ی پارسِ شیراز است؛ سه کتیبه از ادوارِ مختلفِ اسلامی را در بردارد که حکایت از بندِ باستانیِ رامجرد دارد که سپس‌تر بندِ ناصری نامیده شده است. پیشینه‌ی این سدِّ دیرینه‌ی باستانی که خود در پسِ آبگیریِ سدِّ نوینِ درودزن به کلّی نابود شد؛ در بسیاری از منابعِ جغرافیایِ تاریخی آورده شده است. بررسیِ این ستونِ سنگی و کتیبه‌هایِ موجود بر رویِ آن که دربردارنده‌ی ادوارِ مختلفِ تاریخیِ قاجار، صفوی و سلجوقی است و مقایسه آن با ستونهایِ سنگیِ کتیبه‌دارِ پهلوی؛ هم از منظرِ شکل و شمایلِ ستونِ سنگی و هم از منظرِ محتوایی، بسیار درخورِ توجه است؛ به ویژه که پس از تحقیقِ میدانی و بررسیِ این ستونِ سنگی در مکانِ کنونی‌اش نشانی‌هایی مشاهده گردید که احتمالِ اینکه این ستونِ سنگی به عهد ساسانی و یا پیش از آن تعلق داشته باشد را تقویت کرد که در پژوهشِ پیش‌ِرو از نظر گذرانده می‌شود.
کلیدواژه: ستون سنگی رامجرد؛ رودکُر؛ کتیبه‌های اسلامی؛ کتیبه‌های ساسانی؛ درودزن
برای مطالعه کل مقاله فایل ضمیمه را دانلود کنید