درباره تاریخ مشروطه چه کرده‌ایم؟

یکصد و دهمین سالگرد انقلاب مشروطیت بهانه ای می شود که بسیار از دوستان اهل فن شروع به قلم فرسایی بکنند و درثای ناکامی و یا پیروزی این رویداد مهم تحلیل های خودرا بیان کنند. البته بسیار نیکوست وبرای حقیر آموزنده ، اما نقش مراکز آکادمیک و پژوهشی ایران در پرداخت به این رویداد مهم تاریخی چیست؟ به واقع از خود پرسیده ایم در این پنجاه سال اخیر چند متخصص تاریخ مشروطه توسط مراکز آکادمیک ما تربیت شده است؟ چند کنگره تخصصی و علمی برگزار شده؟ شوربختانه وقتی اخبار جراید و خبرگزاری ها را جستجو کردم دیدم مراکز دانشگاهی ما بازهم در پیج وخم سردرگم مسائل اداری خود مانده اند و هیچ نقشی ایفا نکرده اند البته چند نشست محدود برگزار شد که در جای خودش بسیار قابل ستایش است اما واقعا چرا ما همچنان از برگزاری یک کنگره بین المللی عاجز هستیم؟ تا چه زمانی باید نگاهمان به آنسوی آب ها و مورخانش باشد؟ و خود غافل از تاریخ و فرهنگ سرزمینمان باشیم . نیکوست مراکز پژوهشی و آرشیوی ما در این زمینه تحرک بیشتری داشته باشند . جالب اینکه در همین روزها در کشور اطریش و پایتخت آن شهر وین همایش انجمن بین المللی ایران شناسی کنفرانسی برگزار می شود و از تمام دانشگاه ها و دپارتمان های تاریخ و باستان شناسی که پژوهش هایی در زمینه تاریخ ایران دارند گرد هم جمع شده اند اما در این سرزمین ما در سالگرد این رویداد تاریخی هیچ همایش بین المللی برگزار نکردیم.
این آسیب ها و نا آگاهی ها در طول زمان بسیار به هویت و مطالعات تاریخی ضربه وارد خواهد کرد وباعث خواهد شد تا نوعی نگرش ژورنالیستی و حتی به بیان ساده تر سطحی بر تاریخ نگاری ما سایه افکند به طور قطع این موارد ریشه در نبود عصبیت در ما جماعتی است که بطور علمی و دانشگاهی تاریخ خوانده ایم اما بنا به گرفتاری ها و بوروکراسی های که گرفتار آن هستیم عرصه باز می گذاریم تا هرکسی با هر سطح مطالعه بخواهد نام پژوهشگر تاریخ ایران بر خود بگذارد و تولید محتوایی بکند که فقط آبشخور آن سایت ها و روزنامه هایی باشد که حتی در بهترین حالت آن فقط چندین ساعت زینت بخش پیشخوان روزنامه فروشی ها است . باید کمی به خود بیاییم و نهضتی در تاریخ نگاران و دانش آموخته گان به وجود بیاوریم باید از این رخوت و خمودگی خارج شویم تا بتوانیم از این پتانسیل اسناد و کتابخانه ای که در داخل این سرزمین است استفاده شود. آرزوی دوری نیست اگر بخواهیم انجمن های علمی تشکیل دهیم و با کمی تلاش و به دور از تقسیمات منصب های کاذب در انجمن های فعلی با جذب اسپانسرها و افراد خیر همایش ها و نشست های تخصصی تشکیل دهیم . البته کوشش هایی از طرف تعدادی از دوستان فرهیخته آغاز شده اما به همت بیشتری نیاز است تا دانش آموختگان تاریخ سراسر کشور گردهم آیند و بتوانند تولید محتوایی بکنند به دور از تعصبات و نقل قول های کاذب امروزه بسیاری از آن را مشاهده می کنیم.
نگارنده امیدوار است این یادداشت شاید سر آغاز ی باشد برای اینکه بانک اطلاعاتی از دانش آموختگان تاریخ شکل بگیرد و با کمک نهاد های خصوصی انجمنی تشکیل شود که به دنبال امتیازات رایج و دست وپاگیر دولتی نباشد و بتواند با ایجاد گروه های تخصصی در اشتغال (دانش آموختگان تاریخ) و برگزاری همایش هایی بدون کمک مراکز دولتی قدمی در راه اعتلای تاریخ و فرهنگ ایران بردارد.
امید اخوی
دانشجوی دکتری تاریخ ایران دانشگاه شیراز